(26 november 2019) Sommige ontmoetingen met mensen blijven hangen. Wanneer het gesprek moeilijk verloopt, knagen ze. Achteloze diepzinnigheden slingeren dan weer in je herinnering en drijven pas later boven. Andere ontmoetingen verbluffen en inspireren. Deze was verbluffend en inspirerend.

De directeur van een lagere school ergens op het Vlaamse platteland had de deuren van haar school opengezet voor kinderen.

Dat die kinderen ook een hoofddoek droegen en een andere taal spraken zag ze als een uitdaging. Een uitdaging waarvoor haar school nu net een Katholieke Dialoogschool was. Hand op de kinderbijbel schreef ze de kinderen na een lang en moeizaam gesprek met de papa, met sjaaltje in. “Dat ze toch zorg zal dragen voor zijn kinderen?” Niet met die woorden maar wel met die boodschap.

Ze stond pal in dat wat ze niet had verwacht. De goegemeente trok de wenkbrauwen hoog op. Ouders klitten aan de schoolpoort, fluisterend dat zij het niet zouden moeten doen. GSM’s als hooivorken, sociale media als pek en veren.

Idealen staan naakt in de realiteit. Je redt het er niet mee zonder je handen vuil te maken. Want de ander slijp je niet zomaar in onze samenleving in: als lego-mannetjes even inpluggen op ons bord van verlichte samenleving.

En toen zouden de kinderen deelnemen aan de zwemles . De papa greep zich vast aan het vertrouwde, worstelde, zette zich af. Hij wou zijn kinderen veilig hebben, niet in een zwembad, niet in een te weinig verhullende zwemtenue.

De directeur stond pal en maakte haar handen vuil. Ze ging in dialoog, echte dialoog: ze zweeg vooreerst en luisterde. Op zoek naar wat hen bond, naar wat de papa nodig had en wat de school binnen haar opdracht kon bieden.

De dag nadien stond ze aan de schoolpoort: opnieuw pal. Ze maakte opnieuw haar handen vuil. Ze ging in dialoog, echte dialoog: ze zweeg vooreerst en luisterde. Op zoek naar wat hen bond, naar wat de goegemeente nodig had en wat de school binnen haar opdracht kon bieden.

Ik ken het einde van het verhaal niet. De directeur staat nog steeds pal, dat wel. Met een rotsvaste overtuiging, gepantserde idealen en op zoek naar het beste voor de kinderen… met en zonder sjaal.

In mijn zoektocht op het web liep ik tegen een citaat aan. Linda Brown, een burgerrechtenactiviste streed voor gelijkheid in onderwijs in het sterk gesegregeerde Amerika van de jaren 50. In één van haar speeches haalt ze schrijfster Mildred Pitts Walter aan: ‘It is not the treatment of a people that degrades them, but their acceptance of it.’ In een Katholieke Dialoogschool leggen we ons niet neer bij onrechtvaardigheid. We zoeken via het gesprek naar een kwaliteitsvolle oplossing die haalbaar is en breed gedragen wordt.

Dieter Hoedekie, Pedagogisch begeleider kansenrijk onderwijs

De dialoogcirkel is een instrument, ontstaan vanuit de visie van een katholieke dialoogschool. In de ontmoeting met de ander worden we soms keihard geconfronteerd met verschil. Met de cirkel willen we scholen ondersteunen in het voeren van gesprekken met ouders, leerlingen, collega’s,… om tot kwaliteitsvolle, gedragen en haalbare oplossingen te komen. Voor begeleiding en advies kan u steeds bij ons terecht.