Lichtvoetig geloven is aan weinig theologen gegeven. Ook niet aan mij. Geloven en dartelen lijken zowat elkaars tegenpolen. Nochtans heb ik al in boeken geschreven dat geloven mij en zoveel anderen gelukkig maakt. Dat laatste komt al wat meer in de buurt van dartelen. Misschien hebben we van geloof te veel iets gemaakt van woorden en boeken terwijl het meer met lichtvoetigheid te maken heeft? Wanneer christenen geloven dat Jezus ons vrij gemaakt heeft, dan kunnen daar weliswaar heel wat moeilijke theorieën aan vastgeknoopt worden die best wel zinnig kunnen zijn, maar het gaat over meer. Het gaat over mij, over ons, over een manier van mens-zijn. Hoezo? Wie vrij gemaakt is, die is van iets bevrijd. En die kan dus lichtvoetiger door het leven gaan. Wat zou mijn leven nog bezwaren wanneer Jezus me vrijgemaakt heeft?

Geen zorgen meer dus? Dat zou spotten zijn met de lichtvoetigheid waar ik op doel. Zorgen horen bij het leven omdat de liefde voor elkaar een keerzijde heeft: geraakt worden door onrecht en liefdeloosheid. Verontwaardiging impliceert zorgen: de zorgen voor elkaar en de wereld. De ziekte van de papa van een leerling, de manier waarop vluchtelingen aankloppen aan onze deur, noem maar op, het zorgt allemaal voor oprechte zorgen. En machteloosheid. Alleen kunnen we de zorgen niet aan. Vandaar dat geloof niet kan zonder solidariteit, maar ook niet zonder voorbeden.

Jezus heeft ons vrijgemaakt om zoveel mogelijk mensen te laten leven. Niet zomaar, maar in overvloed. Dat is de apotheose van het Johannesevangelie: opdat je door te geloven zou leven in overvloed. Dat laatste is geen beloning voor een prestatie, maar zit als het ware vervat in de inspiratie. Ook dat is bevrijdend: geloven is geen kwestie van een prestatie, alsof ik in het geloof alles in de hand heb, er controle over heb. Neen, de kracht van geloven zit precies in het uit handen geven van de controle, zelfs van de eigen wil. Zo zeggen we het in het ‘Onze vader’: ‘Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel’.

Staat geloven dan synoniem met jezelf uitschakelen? Neen, integendeel: het gaat over jezelf inschakelen, volledig. En dat mag om wie je bent, met alles wat je bent, zoals je bent. Ook dat is bevrijdend: ik hoef mezelf niet anders voor te doen dan ik ben. In al mijn schamelheid, met al mijn talenten en tekorten, mag ik me inschakelen om Gods droom te helpen realiseren. En daardoor mee te bouwen aan het rijk Gods.

Dan toch grote boekenwoorden in plaats van het dartelen? De bekoring is dat de woorden het winnen, al zeker de woorden waarmee ik mijn eigen geloven zou beoordelen. De Bergrede bevrijdt ons daarvan: oordeel niet. Het komt aan op jezelf inschakelen, bescheiden en nederig, wars van oordelen over anderen en over jezelf, ten diepste overtuigd dat je er mag zijn zoals je bent en dat God je als dusdanig heel graag ziet en je alle vertrouwen geeft. Dat besef ik tot mijn schande niet elke dag, maar telkens ik het besef, doet het mijn hart werkelijk dartelen. Geloven wordt dan lichtvoetig. Bevrijdend! Stap je mee?