We spraken met alle collega's van de lagere school af dat we elke wiskunde-les starten met het doel van de les.  We verwoorden het doel voor de leerlingen: compleet met onderwerp en werkwoord. 'Vroeger wist ik dat zelf wel, maar de leerlingen niet', vertelt juf Nora van het 6de leerjaar. Nu weten de leerlingen het ook. Ik vertel het doel zodat ze het begriijpen. Nora's klas in hartje Antwerpen telt veel leerlingen met thuistaal niet-Nederlands. Ik noteer het doel op het doelenbord. Mijn leerlingen weten waarover de les gaat en kunnen het vertellen. Al blijft het vlot verwoorden met wiskundige begrippen een uitdaging.

Ook tijdens de les verwijs ik er soms naar, vertelt een andere juf. Het houdt mezelf bij de les. Dat is de focus van de les: daar wil ik naartoe, en daar wijk ik best niet van af.  
Ik vind het niet altijd makkelijk, geeft een doorwinterde juf toe. Het zit nog niet in mijn systeem, maar ik snap het wel. Al mijn collega's doen het. Ik wil mee. Het is een schoolafspraak.

We blikken op het eind van de les ook even terug op het doel. 'Wat was het doel ook alweer? Kunnen we het nu?' 'Ik voel dat het de betrokkenheid van de leerlingen versterkt, al voelt het soms nog kunstmatig aan', klinkt het in de buurklas.

Afgesproken! Zo klopt juf Luna, de directeur, de afspraken af. Ze komen in het groeiende schoolwerkplan. 'Iedereen weet het te vinden?', polst ze nog even. De meeste collega's knikken overtuigd. Een enkeling kijkt wat aarzelend heen en weer. 'Ik help je straks wel even om het te vinden,' fluistert een collega met al wat meer ervaring op de teller. 'Niemand kan alles, maar samen kunnen we veel'. Het doelenbord is en blijft, hier en daar zelfs al buiten de lijntjes van wiskunde.