Om de commissievergadering af te ronden nog een totaal ander thema: we hadden het al kunnen lezen in Het Belang van Limburg. Vragensteller Kim Buyst verwachtte, leek mij, wel heel veel met bijvoorbeeld haar eerste, heel ruime vraag over gelijkaardige malversaties bij andere provinciale scholen en, godbetert, binnen andere onderwijsnetten, maar goed, ze wilde het fijne weten van het bewuste rapport van Audit Vlaanderen en hoe dit jarenlang onopgemerkt kon blijven.
Minister Demir legde heel omstandig de hele werkwijze en bevoegdheid van Audit Vlaanderen uit in samenspel met die van AGODI. Wanneer Audit Vlaanderen bij het uitvoeren van een audit in een lokaal bestuur een vaststelling deed die rechtstreeks een ernstig effect kon hebben op de correctheid van de aanwending van de toegekende middelen bij een schoolbestuur van het gesubsidieerd officieel onderwijs, bezorgde het die informatie aan AGODI. Dat was ook in dit onderzoek gebeurd. De nodige stappen werden gezet met het oog op de terugbetaling van de ten onrechte uitgekeerde subsidies. De Vlaamse overheid, i.c. minister Demir, stelde zich ook burgerlijke partij.
Voor fraude bij schoolbesturen van andere netten bestond een analoge aanpak door AGODI (met een intern register van fraudemeldingen, waarover ook het Rekenhof geïnformeerd wordt), maar de minister had ook aan AGODI gevraagd om een plan van aanpak op te stellen om zelf bijkomende controleonderzoeken uit te voeren. Misbruiken die niet onder de bevoegdheid van Audit Vlaanderen vielen, moesten met dezelfde wapens bestreden kunnen worden. Dat was de redenering, terecht!
Er volgde dan een lange lijst van bestaande controles door AGODI. In de Limburgse casus ging het wel om bewuste fraude en valse verklaringen, met name beslissingen die bepaalde personeelsleden van het schoolbestuur hadden genomen, zonder dat daarop binnen het bestuur blijkbaar controle uitgevoerd was.
De minister stelde voorts dat de Onderwijsinspectie alleen kon nagaan of de fraude een impact had op de onderwijskwaliteit op de werkvloer: de betrokken school in Munsterbilzen had een positief doorlichtingsrapport, de betrokken school in Hasselt werd die week doorgelicht. Maar moest de Onderwijsinspectie dan niet nagaan of de school de onderwijsregelgeving respecteerde, vroeg ik me af (cf. art.38, §1, 1°van het Kwaliteitsdecreet).
Het herstellen van de integriteit was de verantwoordelijkheid van het schoolbestuur. Hoe wijdverspreid de vermeende fraude was geweest of was, zou wellicht voorwerp van een verder gerechtelijk onderzoek zijn, aldus nog de minister, die voor de toekomst ook heil verwachtte van een eenvoudiger en transparanter financieringsmechanisme (met twee duidelijke, aparte enveloppen voor primaire en secundaire processen én de nodige controlemogelijkheden), dat conform het regeerakkoord nu bekeken werd met de sociale partners.
Slotsom: er was een kamerbrede consensus dat deze fraudezaak helemaal uitgezocht en aangepakt moest worden, maar hier en daar hoorde ik gelijk ook enkele vage insinuaties over onoorbare praktijken op veel ruimere schaal in onderwijsland. Op dat laatste zeg ik: prima, pak ze aan, als ze bestaan, maar wees misschien toch wat preciezer in de beschuldigingen. Overigens, wat allerlei onderzoeken betrof, ik ken er zo nog van de voorbije jaren waarover we later niets meer gehoord hebben.
Lees de bespreking van de “Vraag om uitleg over fraude en normvervaging in twee Limburgse scholen van Kim Buyst” aan minister Zuhal Demir.
Reageren kan bij Wilfried Van Rompaey: wilfried.vanrompaey@katholiekonderwijs.vlaanderen
