Enerzijds betrof dit een soort periodieke vraag van Katrien Schryvers en anderzijds hadden we nog maar net de week voordien een actuele vraag aan minister Wouter Beke over dit thema gehad. Enige herhaling viel dan ook te verwachten. Overigens stonden er alweer 15 vragen om uitleg geagendeerd op deze commissievergadering: in totaal goed voor vier uur vergadering (na ook al een ochtendlijke vergadering, van gelukkig slechts 1 uur en 32 minuten, maar daarover later meer), waarvan dit thema al meteen 41 minuten voor zijn rekening nam … Voorzitter Karolien Grosemans deed nochtans haar best om de spreektijd te bewaken… Maar goed, waarover ging het? De vierjaarlijkse bevraging van de Vlaamse basis- en secundaire scholen over het gevoerde gezondheidsbeleid (2019-2020) door het Vlaams Instituut Gezond Leven (VIGeZ). Goed nieuws, maar ook nog ruimte voor verbetering. Wat kon minister Weyts doen om de resultaten nóg te verbeteren, zo wilde, samengevat, vragensteller Schryvers weten. Vragensteller Jo Brouns ging met zijn analoge vragen specifiek in op het preventieve drugsbeleid. En vragensteller Koen Daniëls deed het verhaal, erg uitgebreid zelfs, nog eens over, -- ik pleeg wel zijn extra accent te appreciëren op het feit dat dit thema niet alléén een verantwoordelijkheid van de school is --, en wilde, alweer samengevat, weten welke acties door diverse actoren ontplooid waren met het oog op een gezonde levensstijl van jongeren.
Aangezien over dit belangrijke thema zo goed als geen politieke meningsverschillen bestonden (enigszins uitgezonderd dan misschien nog de ouderlijke verantwoordelijkheid in dezen en cf. ook de kwestie van de kerntaak van onderwijs, waarnaar minister Weyts expliciet verwees), ga ik hierover kort zijn in tegenstelling dus tot de eraan bestede spreektijd tijdens de vergadering (drie vragenstellers, één minister en twee interveniënten). Uit het antwoord van de minister bleek duidelijk dat er héél véél gedaan werd op dit vlak. Er was nog de bijkomende vraag naar “nudging” (Schryvers). Inzake het preventieve drugsbeleid moest er toch nog een hele tand bijgestoken worden (Brouns in zijn eigen politiezone in de Limburgse grensregio; cf. het zgn. MEGA-project in tal van politiezones). En Koen Daniëls wees sommige partijen er nogmaals op dat het inzake drugsbeleid van twee dingen één was (niet elders pleiten voor legalisering en hier op de spijker van de preventie kloppen), pleitte voor één portaal met toegang tot de vele initiatieven en wilde een collectieve aankoopcentrale, met zelfs geschild fruit voor de kleinsten.
Het pleitte voor de praktische aard van de onderwijsminister dat hij tegen dat laatste alvast enkele nadelen opwierp inzake aantrekkelijkheid. Vooraf hadden Roosmarijn Beckers en Johan Danen het over ouderlijke verantwoordelijkheid en drugsbeleid respectievelijk lege brooddozen en de introductie in scholen van een effectieve drugsaanpak. De minister liet zijn gewone menselijkheid nog méér zien door zich inzake frisdranken thuis als een good cop te outen. Hij herhaalde nog eens het goede aanbod voor jongeren van het Vlaams expertisecentrum Alcohol en Drugs (VAD). De “nudging”-techniek in bijvoorbeeld supermarkten was hem niet onbekend en hij wilde dat nog wel verder bekijken.
Reageren kan bij Wilfried Van Rompaey: wilfried.vanrompaey@katholiekonderwijs.vlaanderen
