Totaal anders dan ik deze keer verwacht had twee (c.q. drie) actuele vragen over onderwijs. In mijn achterhoofd zaten zaken als de affichecampagne van minister Weyts rond planlast (nwvr: de dag voordien had hij eigenhandig zijn affiche opgehangen in de lerarenkamer van een Leuvens atheneum) en de steeds weerkerende kwestie van een extern meldpunt voor grensoverschrijdend gedrag specifiek voor het hoger onderwijs. Het zij zo. Het kan verkeren. Dus Elisabeth Meuleman over ongelijkheid in het Vlaamse onderwijs. Vooraf wist ik door die heel generieke omschrijving niet waar ze precies naartoe wilde, maar dat werd snel duidelijk.
Net voordien had Els Ampe binnen een hele cluster vragen over de zwembadenproblematiek (aan de ministers Somers en Weyts, die ook minister van Sport is) ook nog een actuele vraag gesteld over het schoolzwemmen, dat ook deels bij de andere vragenstellers in kwestie aan bod kwam: een probleem van infrastructuur, van exploitatie (lees: energiekosten enz.) en van personeel (lees: aantal redders; minister Weyts had ook hier aan de federale regering gevraagd om… flexi-jobs). Het was overigens vooral bij enkele interveniënten dat de onderwijsdimensie in dezen aan bod kwam (cf. eindtermen en vervoerskosten, incl. de maximumfactuur in het basisonderwijs, waarop dan nadien wel weer werd ingespeeld), waarbij zelfs even een bedrag van 1.000 tot 1.500 euro voor een jaar privézwemles werd gedebiteerd, wat mij nogal aan de hoge kant leek.
Maar laten we het hebben over die ongelijkheid. Vragensteller Meuleman rapporteerde over een bevraging die haar partij georganiseerd had bij de schooldirecteurs van de 20 procent scholen met de hoogste SES en die van de 20 procent scholen met de laagste SES. Die laatste groep had het in allerlei opzichten veel moeilijker dan de eerste groep. Meuleman illustreerde dat aan het spreekgestoelte met blokdiagrammen over zaken als lerarentekort, onbetaalde schoolfacturen en infrastructuurnoden. Erkende minister Weyts dat probleem en wat ging hij eraan doen?
De minister deed Meulemans methode in eerste instantie af als politieke communicatie, geen “onderzoek” dus, waarbij het opzet eigenlijk neerkwam op “Quod erat demonstrandum”. Zoals trouwens te verwachten was na Meulemans inleiding, hanteerde minister Weyts volop zijn intussen heel bekende onderwijskwaliteitsinvalshoek: het verbeteren van de onderwijskwaliteit zou namelijk vooral goed zijn voor de leerlingen met een lage SES. Wat hij daarvoor al gedaan had of wat nog op komst was, ga ik hier niet herhalen, want al die zaken zijn gekend. Of ze dat gewenste effect zullen hebben op kortere of langere termijn of niet, valt te bezien.
Ook bij de diverse reacties van de vragensteller en de talrijke interveniënten, niets nieuws onder de zon (cf. de talrijke eerdere debatten over diverse aspecten van het lerarentekort en de onderwijskwaliteit). Politiek wél nog interessant was dat vragensteller Meuleman vanuit de oppositie in haar slotwoord expliciet inhaakte op wat de meerderheidscollega’s van de minister, namelijk Loes Vandromme en Jean-Jacques De Gucht, gezegd hadden. De eerste was heel duidelijk met haar herhaalde oproep tot een fundamenteel debat over het gelijkeonderwijskansenbeleid (cf. ook de oproep van de Vlaamse Onderwijsraad in 2019). Wat de tweede precies voorstelde als remedie tegen de ongelijkheid in het onderwijslandschap (nwvr: hij haalde er zelfs de Engelse “public schools” bij, genre-Eton College), was mij wel iets minder duidelijk.
Lees de bespreking van de “Actuele vraag over de ongelijkheid in het Vlaams onderwijs van Elisabeth Meuleman” aan minister Ben Weyts.
Reageren kan bij Wilfried Van Rompaey: wilfried.vanrompaey@katholiekonderwijs.vlaanderen
