De zgn. Robinpas dan, waarover ook al eerder parlementaire vragen gesteld werden. Recent bleek dat de cijfers over de effectieve inzet van die Robinpas nu niet meteen veel indruk gemaakt hadden tot nog toe. Drie onderwijscommissarissen vonden dat een nieuwe vraag om uitleg waard: Loes Vandromme, Hannelore Goeman en Kim De Witte. Hoe zat dat met de Stichting Robin en hoe ging de minister de Stichting ondersteunen om de cijfers op te krikken? Hoe wilde de minister ervoor zorgen dat de grote verschillen tussen scholen inzake inspanningen rond kostenbeheersing zouden verdwijnen? En je raadde het al: was de minister bereid om een maximumfactuur in te voeren in het secundair onderwijs?
Minister Weyts relativeerde de zaak enigszins: een en ander was weliswaar niet optimaal, erkende hij, maar er was nu een gesprek bezig over enkele outputindicatoren als voorwaarde voor overheidssteun, zoals het aandeel gebruikte Robinpassen opkrikken van 20 naar 50 procent alsook de absolute cijfers daarvan.
In de verdere, al bij al nog lange bespreking (totale duurtijd: een halfuur) noteerde ik in telegramstijl vooral: het belang van de inschakeling van lokale besturen en brugfiguren en de betrokkenheid van de boekenleveranciers bij de zgn. Kwaliteitsalliantie (Loes Vandromme); een (gedifferentieerde) maximumfactuur in het secundair onderwijs (Hannelore Goeman en Kim De Witte); begrip voor de geuite frustraties, maar rekening houden met de impact van corona en toch monitoring via outputindicatoren als positieve aanpak (Karolien Grosemans); veel SES/GOK-middelen in Onderwijs, maar ook het lokale sociale beleid moest zijn rol vervullen en een maximumfactuur was geen oplossing (minister Weyts).
Reageren kan bij Wilfried Van Rompaey: wilfried.vanrompaey@katholiekonderwijs.vlaanderen
