"En vandaag sta ik er nog altijd, boordevol goesting", aldus Melissa. "De energie laat het soms wel eens afweten, maar dan is iedereen hier bij Basisschool De Schuit er om mij te steunen. Je moet meerekenen dat ik volop aan het studeren was toen ik de diagnose van MS kreeg. Ik had eindelijk de richting gevonden die ik wilde doen, Educatieve bachelor, de lerarenopleiding dus. Eerst volgde ik ergotherapie, maar daar ben ik uiteindelijk mee gestopt. Tijdens de opleiding kwam het thema MS immers erg veel aan bod. En dat ging me niet zo goed af. Er spookten immers voortdurend beelden van mijn mama door mijn hoofd. Met die Educatieve Bachelor vond ik wel mijn draai." 

"Mijn MS kondigde zich heel subtiel aan" aldus Melissa. "Het probleem met een onzichtbare ziekte is dat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Je hoort al snel dat het tussen je twee oren zit. Ik voelde echter dat er iets was. Toen ik opnieuw bij de neurologe kwam, waar ik al in behandeling was voor aanvallen van migraine, hoorde ik dat ik me naar alle waarschijnlijkheid  zoveel zorgen maakte over de MS van mama dat ik mogelijk ingebeelde symptomen van MS begon te vertonen. De neurologe wilde me echter geruststellen en gaf aan om een aantal tests te doen. Uit die tests bleek uiteindelijk dat de symptomen die ik voelde wel degelijk echt waren. Ik had MS."   

"De kleine signalen die ik op voorhand kreeg, waren een teken aan de wand", weet Melissa. "Bij het ontharen had ik me gesneden. Ik voelde daar echter niets van. Eerst dacht ik van: 'Oei, dat is raar'. En je besteedt er niet onmiddellijk verder aandacht aan. De dag erna was ik echter erg duizelig en had ik een dof gevoel in mijn wang. En even later viel ook mijn gehoor plots weg tijdens het stofzuigen. Dat gebeurde allemaal op heel korte tijd, op een tijdspanne van een aantal dagen. Uiteindelijk bleek dat mijn eerste opstoot van MS te zijn. Met medicatie heeft zich dat wel vrij snel hersteld. Maar goed, je hebt MS. En daar moet je mee verder. Gelukkig kon ik mijn opleiding verder zetten, maar door de medicatie was ik telkens grieperig. Door de week lukte het mij nog om les te volgen. Op vrijdag volgde ik dan geen les. En zaterdag en zondag ziekte ik meestal uit. En met hulp en begeleiding van lectoren en medeleerlingen haalde ik uiteindelijk mijn Educatieve Bachelor. En zie me hier vandaag staan, al tien jaar leerkracht lager onderwijs. Ja, het is gewoon mijn ding. Dat wist ik al van in het begin. En dat geeft me vandaag nog altijd heel veel kracht." 

Toch is het zeker geen sinecure voor Melissa. Haar 'onzichtbare rugzak' is er wel degelijk. "Dankzij een heel mooie omkadering bij Basisschool De Schuit kan ik doorgaans prima functioneren voor de klas", aldus Melissa. "Ik geef les aan een enthousiaste bende van het vijfde leerjaar. En dat geeft me zoveel voldoening. Makkelijk is het niet altijd, maar dat merkt niemand aan mij. Door die MS krijg ik ook een Vlaamse ondersteuningspremie. (Vanaf 2023 vervangen door de maatregel Individueel Maatwerk, nvdr). In principe mag ik wekelijks twaalf uur per week vrijgeroosterd worden in school. Dat betekent dat iemand anders mijn klas overneemt, zodat ik lessen kan voorbereiden. In de praktijk probeer ik die echter niet allemaal op te nemen. Waarom ? Omdat ik dat gewoon niet wil. Ik wil er zijn voor de kids van mijn klas. Maar goed, je moet ook naar je lichaam luisteren."  

De klachten die Melissa heeft, zijn echter vaak ook psychisch: "Op een bepaald punt in de dag merk ik al eens dat ik bepaalde prikkels niet meer aankan. Een klein dispuut tussen de kids in de klas om iets te noemen, wordt in mijn hoofd dan al snel groter dan nodig. Ze merken daar echter niets van. Het belemmert mij wel, maar mijn klasje is alles voor mij. Gelukkig zien mijn naaste collega's  de signalen wel op tijd. Ik wil het dan ook echt anders doen. Je laat je immers niet zomaar dat etiket van MS laten op kleven. Je wil laten zien, dat je ondanks alles er staat. Ik heb immers ook de keerzijde van de medaille gezien bij mijn mama."  

Dat rotsvaste doorzettingsvermogen is naar eigen zeggen soms ook wel een valkuil voor Melissa. "Ik weet ook wel dat ik binnen twintig jaar naar alle waarschijnlijkheid niet meer vier vijfde zal kunnen werken", legt Melissa uit. "Dat is echter nog ver weg, en ik leef vandaag. Met passie voor mijn werk en mijn klasje. Het blijft echter altijd wikken en wegen. Vorige week had ik bijvoorbeeld een hele slechte week. Ik had veel pijn en was erg moe. Raar maar waar: ik was zo uitgeput dat ik zelf 's nachts niet meer kon slapen. Dan ga je moe slapen en sta je weer moe op. Mijn huisarts zei dat ik best een weekje thuis zou blijven. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. De kindjes van mijn klas zijn zo belangrijk voor mij. En dat is soms ook wel eens een valkuil. Daar zet ik me echter over." 

Directeur Jan Franssen van Basisschool De Schuit steunt Melissa alvast helemaal. "Melissa is een bijzonder harde werker met een absoluut hart voor haar klas", klinkt het bij Jan Franssen. "Het is zo mooi om te zien. Melissa kan ook alles zeggen tegen mij. We gaan uit van begrip en teamwork. En, we zijn daar ook heel praktisch in. Bijvoorbeeld bij het opmaken van het lessenrooster. Ik laat Melissa daar grotendeels vrij in. Kortom, ze mag zelf haar lessenrooster in mekaar puzzelen. Met die ondersteuningspremie hebben we hier dan iemand extra die haar op moeilijke momenten kan komen ondersteunen. Dan staan ze bijvoorbeeld in duo voor de klas. Dan kan Melissa wanneer het wat zwaar wordt, de klas uit. Om even op adem te komen en mogelijk wat ander voorbereidend werk te doen. Soms moet ik haar tegen zichzelf beschermen. In haar enthousiasme blijft ze immers doorgaan. En dan laat ik haar weten dat het even genoeg is voor haar. En ze wat rust moet nemen. En dat doet ze dan ook. Die symbiose leidt alvast tot een perfecte samenwerking."  

"Ook mijn collega's hier bij Basisschool De Schuit zijn op dat vlak echte schatten", gaat Melissa verder. "Als ik echt een slechte dag heb, dan is het voor hen bijvoorbeeld geen probleem om eens mijn toezicht op de speelplaats tijdens het speelkwartiertje over te nemen. Dan neem ik van hen een rondje toezicht in retour over. Dus ja, dat betekent dus wel dat je af en toe wat concrete aanpassingen afspreekt in taakverdelingen en dies meer. Maar, zoals gezegd wordt dat altijd afgestemd. We zijn er voor mekaar, in twee richtingen. Op dat vlak zijn we een goed geoliede machine. Toegegeven, af en toe laat je wel eens een traantje. En dan ben je weer oké. Gewoon het feit dat je af en toe even kan ventileren. Dat maakt weer alles goed."  

"Het bijzondere is dat zolang ik voor de klas sta, ik eigenlijk niet echt iets voel van die MS", geeft juf Melissa aan. "Het is pas tijdens de rustmomenten dat ik dingen gewaar begin te worden. En ik ben daar ook heel open over. Aan het begin van het schooljaar heb ik het daar ook met de ouders van de kids in mijn klas over gehad. En ook zij steunen mij daar helemaal in. Van mijn kant stel ik hen dan echter ook gerust. Voor de klas ben ik juf Melissa, en geef ik alles. En als ik al iets voel opkomen, dan ga ik tussen twee lesuurtjes of tijdens het speelkwartiertje even de klas uit om op adem te komen. En dat lukt me tot nog toe wonderwel. Ik heb MS, maar ik ben het niet. Alles staat en valt met goede communicatie. Kijk, het is wel ok om erover te praten. Want dan wordt het openbaar. En kunnen mensen zich beter inleven. En daarom vind ik het thema van 'De Warmste Week' ook superfijn. En 'De Warmste Rugzak' ? Dat is voor mij alvast de perfecte metafoor." 

Het verhaal brengt dan ook iets heel positief met zich mee. "Doordat je als leerkracht soms wat extra zorg nodig hebt, ga je ook extra aandachtig worden voor kindjes die in de klas wat meer zorg nodig hebben", vertelt Melissa. "Sterker nog: ik heb daarvoor ook nog een bijkomende zorgopleiding gevolgd. Zo kan ik de kids in mijn klas met bijvoorbeeld dyslexie, dyscalculie of ADHD nog beter ondersteunen. En je leert ook om nog meer aandacht te hebben voor de rugzakjes van de kindjes in de klas. Soms komen ze hier aan en kan je al snel aanvoelen dat ze die dag wat extra aandacht nodig hebben. Je probeert met andere woorden hun onzichtbaar rugzakje open te maken en te kijken wat erin zit. En wat je vervolgens samen kan dragen of oplossen." Enkele jaren geleden deelde Melissa (in samenwerking met haar collega's bij Basisschool De Schuit) haar verhaal met de Belgische MS Liga. Dat leverde haar een mooie prijs van vijfduizend euro op. "Ze zeiden me hier bij 'De Schuit' dat ik die prijs voor mij mocht houden voor als ik extra hulpmiddelen nodig zou hebben. Een deel daarvan heb ik meteen geïnvesteerd in een verstelbare tafel en bijhorende stoel voor in de klas. Perfect wanneer ik bijvoorbeeld pijn krijg door te lang te zitten", besluit Melissa. Of hoe passie en doorzettingsvermogen iemand tot ongekende hoogtes kunnen stuwen.