Uiteraard nu een brandend actueel thema, maar Loes Vandromme had het al (zelfs in een terecht breder kader) aangekaart in de commissievergadering van 20 januari 2022 én vooral: binnen Katholiek Onderwijs Vlaanderen was voor het hele koopkrachtverliesverhaal al veel aandacht in een artikel van Trui Vermeersch van 2017, een vervolgartikel van haar van 2020 en in het voorwoord van Lieven Boeve in het tijdschrift In dialoog van voorjaar 2020. Ongetwijfeld krijgt het thema nog verdere opvolging dezer dagen in de hele breedte van het onderwijsveld.
Maar dus eerst de concrete vragen hier, waarover we redelijk kort, wegens heel duidelijk, kunnen zijn. De opgelopen energiefactuur ging nog een grotere hap nemen uit de werkingsmiddelen van de onderwijsinstellingen, die sowieso allanger lijdend voorwerp waren van koopkrachtverlies. De intussen genomen federale maatregel voor gezinnen gold niet voor scholen. Hoe zou minister Weyts ondersteunend optreden? Dat waren kort samengevat de vragen van Kim De Witte en Jan Laeremans. Die laatste ging traditiegetrouw nog veel uitvoeriger in op de aard en samenstelling van de energiefactuur, waarbij hij per definitie terechtkwam in het federale verhaal ter zake én in een ander beleidsdomein dan dat van minister Weyts.
Niet onverwacht benadrukte die in zijn antwoord dat Onderwijs er inzake indexatieafspraken in de Vlaamse regering er beter voorstond dan andere beleidsdomeinen én vooral dat hij structureel ingreep via diverse maatregelen die hij heel graag nogmaals opsomde (investeringen in infrastructuur, ESCO-overeenkomsten, Vlaams KlimaatFonds (al besteed en nog bijkomend te besteden), investering in ventilatiesystemen, leningen voor energiebesparende maatregelen). Ik vond het wel nuttig dat hij dat lijstje nog eens netjes, met de bedragen erbij, expliciteerde, maar wat de grond van de zaak betrof, beperkte hij zich tot (ik parafraseer): indexatie behoort tot de bredere discussie in het begrotingsverhaal… En nogmaals viel het bedrag van de extra 1,6 miljard euro voor Onderwijs in vergelijking met de vorige legislatuur. Maar met dat alles konden scholen hic et nunc uiteraard hun torenhoge energiefactuur niet makkelijker betalen.
Traditiegetrouw ging het probleem en de input van de minister nog enkele keren over en weer, met heel wat herhaling en nog enkele concrete aanvullingen (bv. over het nadeel van zonnepanelen op schooldaken), maar veel veranderde dat niet aan de essentie van de zaak. Boeiend was nog wel de uitweiding van eerst interveniënt Koen Daniëls (voor abonnees) over de kernuitstap, over ENGIE en zelfs Poetin, nadien ook gretig overgenomen door minister Weyts (ik parafraseer weer): geen onderwijsmiddelen voor ENGIE en Poetin. Nogal kort door de bocht, als ik minister Tinne Van der Straeten mocht geloven, maar ik ben uiteraard geen energie-expert, zoals sommige politici blijkbaar wel. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd.
Lees de bespreking van de “Vraag om uitleg over de stijgende energiefactuur voor scholen van Kim De Witte en over de gevolgen van de fors gestegen energiefacturen voor de scholen van Jan Laeremans” aan minister Ben Weyts.
Reageren kan bij Wilfried Van Rompaey: wilfried.vanrompaey@katholiekonderwijs.vlaanderen
