Bij de koffiezet was er even tijd voor een praatje. Hoe het ging, met de nieuwe klassen. En of ze niet ‘te druk’ waren. Ik bekende dat ‘te druk’ wel een understatement was. Er vlogen al een paar fluostiften door de klas en ik had de tuchtverantwoordelijke al om hulp moeten roepen. ‘Dit houd ik niet vol’, verzuchtte ik. ‘Ik voel dat je energie onder nul zit’, antwoordde mijn collega. En dat ze me begreep. ‘Kom hier’, zei ze toen. Ze gaf me een dikke knuffel. Ik kon er weer tegenaan.

Met loden schoenen ging ik terug naar de klas. De vorige les was er in het honderd gelopen. De leerlingen waren zeer onrustig geweest, op het wilde af. In één lesuur braken ze mijn enthousiasme en sloopten ze mijn zelfvertrouwen. Dus ik zette me schrap, met tegenzin. Wat zou er nu weer gebeuren? Ik hield de touwtjes strak en gaf een taak op punten. Ik liet de leuke intermezzo’s weg en kwam aanzetten met droge theorie. Deze aanpak leek een onverwacht succes. Net voor de bel hoorde ik twee leerlingen zeggen: ‘Dit was een goede les, mevrouw’. Ik zag een klein lichtpuntje. En bij het buitengaan zei een derde leerling: ‘Ik wil me excuseren in naam van de gehele klas, voor ons wild gedrag, vorige les. Al ben ik zelf rustig geweest’. Toen werd het lichtpuntje een stralende zon.

Collega Mark is door de aanvangsbegeleiding aangewezen als mijn peter. Hij zei: ‘Ga fietsen, deze namiddag’. Hij gaf geen oordeel en onthield zich van goede raad. Hij luisterde alleen en wenste me een verkwikkend fietstochtje toe. Zo heerlijk om gewoon mijn hart te kunnen luchten. Een goede peter is goud waard.