In de eerste plaats ben ik gedreven door het positieve en de kracht die de leerlingen uitstralen. Elke dag zie ik hen groeien als persoon en in hun mogelijkheden. We zien jongeren met zware ondersteuningsnoden puber zijn, net zoals andere jongeren, met dezelfde dromen en dezelfde ‘puberstreken’. Hen kansen geven om zelf te kunnen doen wat binnen hun mogelijkheden ligt en daaruit vertrouwen en zelfwaardering putten, is een enorme drijfveer.

Door de vele uitstappen en activiteiten met de jongeren buiten de schoolmuren en het werken met stageplaatsen, maar ook door de maatschappij binnen te brengen in de school tonen we dat buitengewoon onderwijs en inclusie elkaar niet uitsluiten. Zo blijven jongeren bijvoorbeeld na hun opleiding vrijwilligerswerk doen op hun stageplaats. Mee helpen zoeken naar gepast onderwijs in de eigen regio, zoeken ook naar middelen voor aangepaste materialen en activiteiten buiten de schoolmuren (ondanks een beperkt werkingsbudget) voor die kleine groep leerlingen met grote onderwijs- en zorgnoden, stimuleert me enorm.

Daarnaast haal ik veel energie en kracht uit het enthousiasme waarmee het team elke dag met de jongeren werkt om hen alle kansen te geven hun talenten en interesses te ontdekken en te ontwikkelen. De creativiteit waarmee het team zorg en onderwijs op maat biedt en vragen beantwoordt, is mooi om zien. Hun gedrevenheid om bij te leren, ook bij meer ervaren medewerkers, en hun vertaling naar de klas- en schoolpraktijk is top!

Die enthousiaste groep van jongeren en medewerkers kansen geven zich verder te ontwikkelen, in hun kracht te laten staan, maar ook te laten experimenteren is een belangrijke drijfveer voor mij als jonge directeur. Het geeft vertrouwen dat we toekomstige uitdagingen samen aankunnen.

De organisatie is zeker geen onbekende voor mij. Door mijn functies van leraar en pedagogisch begeleider bij Katholiek Onderwijs Vlaanderen ken ik heel wat medewerkers en diensten. Het voelt aan als ‘thuis komen’. De drempel om contact op te nemen en een vraag te stellen aan de organisatie ligt laag. Ik waardeer enorm de gedrevenheid van de medewerkers van Katholiek Onderwijs Vlaanderen om antwoorden te zoeken en om - zelf of in samenspraak met collega’s - een zo goed, duidelijk en volledig mogelijk advies te geven, met respect voor de schooleigen werking.

De organisatie werkt ook erg verbindend door besturen, directeurs, leraren, paramedici, ondersteunend personeel en anderen samen te brengen. Zo creëren ze kansen om samen te leren, expertise en ervaringen uit te wisselen. Op die manier heb je nooit het gevoel dat je er alleen voor staat. De combinatie van aanbod- en vraaggestuurd werken motiveert enorm.

Via de wekelijkse nieuwsbrief krijgen we op een bevattelijke manier informatie. Dat is zeker een meerwaarde, want als je als directeur alle informatie zelf moet opzoeken, verlies je veel tijd. Ik denk daarbij aan het vertalen van omzendbrieven naar mededelingen. Die mededelingen bieden handvatten en richtlijnen voor het eigen beleid. Soms komen wel een hoop mededelingen bijeen, maar medewerkers van Katholiek Onderwijs Vlaanderen verwijzen dan steeds op vriendelijke en professionele wijze naar de juiste informatie door. Zo situeert de organisatie zich op middenveld, ze positioneert zich tussen overheid en scholen.

Het buitengewoon onderwijs staat momenteel erg onder druk. Als groep zijn we al een stuk kleiner dan het gewoon onderwijs, maar als type 4-school moeten we echt vechten om de stem van onze leerlingen en de leerlingen die we in het gewoon onderwijs ondersteunen, te laten klinken. Ondanks dalende middelen moeten we een antwoord bieden op meer en zwaardere zorgvragen. Zo kampt het ondersteuningsteam met minder uren, maar met meer vragen voor ondersteuning. Het nascholingsbudget en de ICT-middelen zijn ook ontoereikend voor onze medewerkers om doelgroep-specifieke kennis en (aangepaste) didactiek onder de knie te krijgen en voor de aankoop van aangepaste programma’s voor onze leerlingen. Dat zijn belangrijke voorwaarden om onderwijs en zorg te bieden dat kwalitatief goed en op maat van de leerlingen is.

Dankzij de geïntegreerde samenwerking met een MFC (multifunctioneel centrum) van Welzijn kunnen we ook onderwijs bieden aan leerlingen met zware medische problemen. De huidige veranderingen in onderwijs en welzijn trekken die systemen echter verder uit elkaar. Dat bemoeilijkt de samenwerking alsmaar meer. Het systeem van persoonsvolgende financiering bestaat om volwassenen te ondersteunen, maar het budget voor jongeren is ontoereikend om eenzelfde zorg als volwassenen te kunnen krijgen.

Samen bouwen aan Katholiek Onderwijs Vlaanderen is voor mij dus het goed beluisteren van zorgen en vragen, ook van kleine spelers in het onderwijsveld, en alle spelers bij de overheid verdedigen. Geef kleine spelers ook een stem, niet omdat ze die opeisen maar omdat ze een groep leerlingen vertegenwoordigen die ook van belang is en die anders misschien geen stem heeft.

Onze school is de enige katholieke type 4-school in de regio en de enige type 4-school in de regio (over de netten heen) met een MFC. We vragen respect voor ons opvoedingsproject als katholieke school, maar hebben tegelijk veel respect voor de verschillen tussen en eigenheid van de leerlingen. De maatschappij weerspiegelt zich bij ons op school: we hebben leerlingen met uiteenlopende familiale, culturele, religieuze en socio-economische achtergronden.

Met respect voor de eigen identiteit van de school leren we de leerlingen via dialoog met die verschillen omgaan. Zo is nu de ramadan van start gegaan en doen ook in onze school een aantal leerlingen daaraan mee. Om medische redenen is het echter niet evident geen eten of drank te nuttigen (bv. drinken bij het nemen van medicatie). Dit jaar valt ons meerdaags verblijf ‘Trek je plan’ pal in de ramadan. De leerlingen vragen dan om voor zonsopgang en na zonsondergang gewekt te worden. Dat zijn momenten waarop onze medewerkers instaan voor de verzorging van de jongeren en het dus erg druk hebben. In dialoog met die leerlingen zoeken we dan naar oplossingen die zowel voor de jongeren als voor de medewerkers haalbaar zijn.

Het bestuur van het bubao, buso en MFC van Sint-Gerardus is geïntegreerd en vormt al vele jaren een BOS avant la lettre met vzw Stijn. We hebben een gezamenlijk bestuur en raden die toezicht houden, maar tegelijk houden we rekening met de autonome werking van de verschillende centra. Instappen in een BOS met louter onderwijs en dus uit een BOS-verhaal met welzijn stappen zou te moeilijk zijn omwille van de geïntegreerde werking met welzijn.

Daarnaast is het voor ons als school met een kleine doelgroep belangrijk om personeel met de nodige expertise te hebben en te behouden. Bij een jong team met weinig anciënniteit vormt BOS een mogelijke bedreiging, door de voorrangsregels bij de opdrachtverdeling. Zo kan specifieke expertise en de investering in de opbouw van doelgroepspecifieke kennis verloren gaan. Dat is nadelig voor de school als organisatie en voor de leerlingen in het bijzonder. Anderzijds breiden we de samenwerking met andere scholen voor gewoon en buitengewoon onderwijs verder uit, onder andere door het delen van expertise.

Vaak vallen de monden van bezoekers aan onze school open van verbazing over wat onze leerlingen en medewerkers samen kunnen realiseren. Ze zijn ook verwonderd over de sfeer van rust die de school uitstraalt. Het maakt me trots en geeft vertrouwen om het ook zelf zo te ervaren. Ik ben zeer trots wanneer ik jongeren hun eigen traject zie volgen, het beste van zichzelf naar boven zie halen door de lat hoog te leggen en zo kansen voor de toekomst te creëren. Elk jaar organiseren we een buso-fuif waarop we veel oud-leerlingen terug zien. Ze zijn altijd vol heimwee naar hun tijd op school en vertellen met fierheid over hun leven nu. Dan denk ik trots: “Het is niet ondanks, maar juist dankzij ons buitengewoon onderwijs dat die jongeren kansen kregen.” Als jonge mensen na een stage, als interim of als oud-leerling bij elke kans die ze krijgen alles laten vallen en terugkomen, ook als vrijwilliger, ja, dan ben ik zeer trots.