Periodes zijn interpretaties van het verleden en in die zin hebben ze geen absoluut karakter. Dat geldt ook voor tijdrekeningen. Leerlingen die dat inzien, zetten een belangrijke stap in de richting van kwaliteitsvol historisch denken.

De leerlingen kunnen in eigen woorden beperkingen opsommen van zowel de westerse periodisering als tijdrekening.

Mogelijke beperkingen van periodiseringen (algemeen gesproken, dus niet alleen voor de westerse) zijn:

• Periodes gelden vaak slechts voor een bepaalde geografische ruimte (denk aan de middeleeuwen, die vooral West-Europees geïnspireerd zijn).
• Een indeling in periodes heeft de neiging om continuïteiten over periodes heen te verdoezelen (denk aan de economische dominantie van de landbouw duizenden jaren lang).
• Periodes belichten vaak nieuwe evoluties in de geschiedenis, terwijl natuurlijk niet alles meteen verandert en oud en nieuw naast elkaar blijven bestaan (denk aan het ontstaan van schriftculturen).
• Bij die nieuwe evoluties ligt de focus vaak slechts op een beperkt segment van de maatschappelijke domeinen (denk opnieuw aan het ontstaan van schriftculturen voor het einde van de prehistorie).
• Indelingen in periodes kunnen de duur (begrip uit leerplandoel 3) van periodes wat buiten beeld te houden. Dat merk je ook aan visuele voorstellingen van tijdlijnen, waar bijna vanzelf de schaal aangepast wordt (denk aan de prehistorie of het oude nabije oosten).
• Begin- en eindpunt(en) van periodiseringen schenken veeleer aandacht aan specifieke, concreet aanwijsbare breukmomenten en minder aan historische processen (denk aan de Franse Revolutie, terwijl de demografische revolutie meestal niet vermeld wordt).
• Verder kunnen periodiseringen gewoon zwijgen over bepaalde evoluties of gebeurtenissen (denk aan de emancipatie van de vrouw).
• Periodiseringen zijn meestal interpretaties na de feiten (denk aan het begrip middeleeuwen, dat geen middeleeuwer ooit gebruikt heeft).
• Doordat een periodisering een constructie achteraf is, geeft ze vaak een richting aan de geschiedenis. Daarbij loopt het verleden uit op de hedendaagse, meestal dominante samenleving (denk aan de termen ‘vroegmodern’ en ‘modern’).
• Periodiseringen kunnen op die manier het idee versterken dat de geschiedenis wel moest verlopen zoals die verlopen is, terwijl dat voor de tijdgenoten toen allerminst duidelijk was.
• Onderhuids bevatten periodiseringen daardoor vaak een morele boodschap. De westerse periodisering bouwt op naar de triomf van het Westen, en dan vooral Europa. Dat leidt tot positief geëvalueerde benamingen (‘modern’, ‘klassiek’) maar ook pejoratieve namen (‘middeleeuwen’).

Een tijdrekening is meestal gebaseerd op een referentiepunt en dat kan verschillen van samenleving tot samenleving. Daardoor bestaat ook op dat vlak veel variatie. Ten tweede kan de manier van tellen verschillen, zoals de Juliaanse kalender en de Gregoriaanse kalender duidelijk maken.

• Leerlingen moeten de beperkingen van de westerse periodisering en tijdrekening begrijpen: ze moeten ze dus zelf kunnen verwoorden. Toepassen op een voorbeeld hoeft niet.
• Het leerplandoel spreekt niet over dé beperkingen. Je mag dus een keuze maken en hoeft het onderwerp niet helemaal uit te diepen. Je kunt weer afstemmen op je doelgroep.
• Leerlingen of groepen die wat meer uitdaging aankunnen, kunnen nadenken over het verschil tussen kloktijd en beleefde tijd. Die laatste categorie verwijst naar de menselijke ervaring van tijd die heel anders is dan de kloktijd. Soms lijkt de tijd stil te staan, dan weer vliegt de tijd en verhalen over het verleden kunnen een enorm tijdsverloop omvatten of net uitgebreid stilstaan bij één tijdsmoment.